Een poosje geleden ben ik met een vriendin naar een Powervrouwen-event geweest. De naam alleen al weerhield me er bijna van om te gaan. Bij de online informatie over het event stond een foto van een vrouw die bij zonsondergang een enorme berg beklom. Als ik dat ook zou kunnen na dit event zou ik mijn scepsis overboord zetten. Beloofd. Maar voorlopig bleef ik cynisch. Ik ben namelijk een beetje coachingsmoe. Wil je je business een boost geven? Volg een masterclass van een businesscoach en de klanten staan voor je in de rij. Heb je steeds strijd met je peuter of negeren je pubers je? Volg 14 webinars van een gezinscoach en je kroost gedraagt zich nadien als de Von Trapp kinderen. Loopt het niet lekker in je team? Huur een authentiek leiderschapscoach in en binnen no-time staat iedereen weer in z’n kracht. Alles moet beter, alles moet ontwikkeld worden. En ontwikkeling is ook belangrijk, maar mag het soms niet gewoon even zijn zoals het is? Met alle scherpe randjes, struggles, met vallen en weer opstaan.

Toch was er iets aan dit Powervrouwen-event waardoor mijn sluimerende – en overigens rijkelijk late – dertigersdilemma wakker werd. In een notendop zou het gaan over je talenten ontdekken en leren hoe je deze kunt inzetten tot eer van God. Dat riep veel vragen bij me op. Wat zijn mijn talenten eigenlijk? Ik weet er wel een paar, maar zet ik ze dan wel in tot eer van God en moet dat eigenlijk perse? Of mag ik er ook wat gewoon voor mezelf houden? Na een langdurige ontkenningsfase geloof ik inmiddels dat schrijven een talent van me is. Sinds kort ben ik gestart als freelance tekstschrijver en zo hoop ik dit talent verder te ontwikkelen. Maar de vraag of ik hierdoor ook mijn van God gekregen talent tot Zijn eer benut vind ik lastig te beantwoorden.

Het event bleek een mooie aanzet om over het onderwerp na te denken. Goede en gepassioneerde spreeksters en mooie muziek wisselden elkaar af. En hoewel ik nog steeds niet kan bergbeklimmen was ik na afloop toch best positief. Het bracht me geen antwoorden, maar ik ontdekte wel dat het voor mij werkt om zaken niet te complex te maken. Misschien is dat ook wel een talent. Ik wil niets afdoen aan persoonlijke ontwikkeling en ook niet aan zinnige hulpmiddelen daarbij. Maar ik ga het voor mezelf niet moeilijker maken dan het is. God heeft ons gemaakt zoals we zijn, het hele pakket. Met alles waar we goed in zijn en met alles waar we minder goed in zijn. Dat heeft beiden een bedoeling, net zoals wij allemaal een bedoeling hebben. En soms weet ik niet zo goed wat nu mijn talenten zijn en soms heb ik het ineens heel helder. Zolang ik de talenten die ik tot op heden ontdekt heb inzet om Hem, een ander en mezelf vreugde te brengen is dat goed genoeg. En ik vertrouw erop dat Hij me nog meer zal verrassen met andere talenten en kansen om die in te zetten.

Subject: Blog | witte sneakers

Vanmorgen ging ik met mijn dochter even de stad in. Het is niet zo’n fashionista, maar ik had, toen ik nog geen kinderen had en aspirant meisjes-moeder was, al voorpret over samen winkelen met mijn dochter. Dus af toe moet ze gewoon mee. Onder lichte dwang, dat dan weer wel.  Nou was ik als kind ook geen groot fan van winkelen. Ik snapte niet wat er de lol van was om van de ene loeihete winkel naar de andere te sjouwen. Met een beetje mazzel mocht ik voor de C&A op het zwarte paard. Letterlijk en figuurlijk het hoogtepunt van het uitje. Het feit dat dat het hoogtepunt was zegt meer over de rest van de ervaring dan over het paard van de C&A.

Toen ik wat ouder werd kreeg ik iedere maand kleedgeld en begon ik het winkelen meer te waarderen. Het geld brandde op mijn bankrekening en samen met vriendinnen nam ik de bus naar Hilversum om het daar vakkundig over de balk te smijten. Op een keer kwam ik thuis met laarzen die duidelijk de goedkeuring van mijn moeder niet konden wegdragen. Ze vond ze lomp, de kleur was nergens mee te combineren, de hak was te hoog. Alles was er mis mee. En hoewel mijn moeder, achteraf gezien, toch best een stijlvolle smaak had, was er geen haar op mijn hoofd die er aan dacht om toe geven dat ze gelijk had. Sterker nog: ik nam me voor mijn kinderen later hun eigen keuzes te laten maken en het los te laten.

En nu bleek vanmorgen, ruim twintig jaar later, dat ik me dat dus niet had moeten voornemen. Want daar stond ik dan in een sneakerwinkel. Naast mij mijn stralende dochter met in haar handen foeilelijke, lompe, besmettelijk witte sneakers. Ik zette een hulplijn in en appte nog snel stiekem een foto naar het thuisfront met de vraag: “Wat vind jij? Haar smaak respecteren of de mijne?” Mijn man stelde een compromis voor, maar dat was dit al. Het andere paar dat ze fantastisch vond had nog net geen veren en kralen, maar het was op zijn minst ondergedompeld in een bad met glitters.

Ik dacht terug aan het moment dat ik als vijftienjarige vol verwachting het deksel van de schoenendoos van de – inderdaad foeilelijke –  laarzen haalde en het gezicht van mijn moeder zag. Ze deed echt haar best om het los te laten, mijn keuze te respecteren,  maar af en toe piepte er toch een klein beetje afkeuring naar buiten. Mijn dochter is daarom met dank aan die ervaring de trotse eigenaar van prachtige witte sneakers, die overal mee te combineren zijn en natuurlijk nooit vies worden. En ik ben weer een levensles rijker. Onze kinderen zijn geen verlengstuk van onszelf. Ze zijn niet ons eigendom. God heeft ze uniek gemaakt, met een eigen wil, een eigen identiteit, een eigen mening. Mijn dochter hoeft geen kopie van mij te zijn. Ze is one of a kind, inclusief haar eigen wil, doorzettingsvermogen én smaak. En wanneer ze er achter komt dat ik  toch gelijk had help ik haar natuurlijk met alle liefde om de sneakers op Marktplaats te zetten. Zo ben ík dan weer.

Subject: Blog | Commerciele economie

Ik: Wil jij even wat flessen naar de glasbak brengen?

Dochter (9): Telt dat als een heitje voor een karweitje?

Ik: Nee, natuurlijk niet!

Dochter: Maar ik ben aan het sparen voor een elektrische scooter.

Ik: Ja en ik spaar voor jouw studie. Zeg het maar. Wordt het een goede opleiding of een elektrische scooter?

Dochter: Een elektrische scooter.

Ik: ……

Dochter: Dus? Heitje voor een karweitje? Voor €1,- breng ik ze weg.

Ik: Vroeger had ik geen beloning nodig voor het wegbrengen van de flessen. Ik was blij om mijn moeder te helpen. En bovendien: het geluid dat het glas maakte als je het hard genoeg gooide en het kapot viel op de bodem van de glasbak; dat was nog eens een beloning! Zo ging dat vroeger.

Dochter: Vroeger had je geen elektrische steps.

Ik: …..

Dochter: Ik kan ook de plastic flessen wel wegbrengen. Dan hou ik het statiegeld. Dat is voor u toch ook fijn?  En dan fiets ik ook nog langs de glasbak.  Voor €1,-.

Ik: Ik weet helemaal niet of ik wel plastic flessen heb.

Dochter: Jawel hoor, zes. Dus dat is nog  €1,50 extra.

Ik: Wacht even. Dus we gaan nu in een paar minuten tijd van flessen naar de glasbak brengen om je moeder te helpen van naar de glasbak en de supermarkt voor €2,50.

Dochter: Denk er maar even over na. Ik hoor het nog wel.

Even later:

Dochter: Het hoeft al niet meer. Ik mag van de buurman zijn lege flessen wegbrengen. Het zijn er tien. €2,50 dus.

Zoon (7) komt binnen

Ik: Wil jij de lege flessen naar de glasbak brengen?

Zoon: Voor €0,50? Ik spaar voor een kasteel van Lego.

Ik: Deal!

Ik geloof dat ík voor twee studies commerciële economie spaar.

Onderwerp: Blog | niet aan de tafel likken!

“Niet aan de tafel likken!” Sinds ik kinderen heb zeg ik dingen waarvan ik nooit had verwacht dat ik ze ooit zou zeggen. Gisteren nog: “niet je lepel tussen je tenen stoppen!” en “geen vingers in elkaars oren steken” En dat allemaal in een tijdsbestek van twee minuten.  Pedagogen zouden me vast verbeteren. Het is beter om kinderen te vertellen wat ze wel moeten doen in plaats van wat ze niet moeten doen. Dus dan zou “niet aan de tafel likken” iets worden in de trant van: “hou je tong maar in je mond”. Geen enorme verbetering in de categorie zinnen waarvan ik nooit had gedacht ze ooit uit te spreken. Voor de hersenen van mijn kroost is het schijnbaar wel makkelijker te begrijpen en op te volgen. En om dat laatste gaat het me natuurlijk.

Ik daag je uit: probeer het eens een dag. Mijn record van een uur of twee lijkt ogenschijnlijk makkelijk te kloppen, maar ga er maar eens aan staan op een warme zaterdagmiddag waar het langzaamaan richting bedtijd gaat.  Let maar eens op hoe gemakkelijk je vervalt in negatieve termen; niet aankomen, niet zo zeuren, niet doen, niet mee bemoeien, niet meer je bed uitkomen nu, niet binnen met die bal. Het vergt flink wat oefening om hier automatisch een positieve variant van te maken. En ergens verzet ik me er ook een beetje tegen. Ze moeten tenslotte ook gewoon niet aan de tafel likken en als ik zeg dat je niet met je modderschoenen naar binnen mag lopen, dan mag dat gewoon niet.

En toch….Buiten het feit dat het – bij ons tenminste – niet werkt om negatief te formuleren lijkt het onze kinderen alleen maar te stimuleren tot iets waarvan ik juist niet wil dat ze het doen. Het woord “niet” horen ze maar moeilijk. “Binnen met de bal? Dat is een goed idee!” En daar gaat oma’s vaas. Maar het grootste nadeel vind ik dat het ongemerkt en heel geniepig aan de sfeer in huis vreet. Zo kan ik einde middag al wel eens aftellen naar de tijd dat ik ze met goed fatsoen naar bed kan sturen. Waar mijn moeder het in mijn ogen redde met een enkel “wee je gebeente” waarop je je snode plannen snel staakte, voel ik me zo af en toe een uitgebluste politieagent. En dat vermoeiende zit hem voor mij vooral in de negatieve spiraal waarin je op sommige dagen met elkaar terecht kan komen. En ik kan van mijn kinderen niet verwachten dat ze daar uitklimmen. Daar hebben ze onze begeleiding bij nodig. Voor mij helpen daarbij twee dingen: bidden om geduld en me de kracht van mijn woorden goed realiseren; positief formuleren dus. Best hard werken soms, maar bidden en werken is een gouden combinatie.

Terwijl ik dit schrijf zie ik vanuit mijn ooghoeken met mijn mama-super-power-ogen mijn knutselende zoon de schaar in zijn hand onnadenkend richting zijn hoofd heffen.  “Niet zo dicht met de schaar bij je haren!” Oké, niet positief geformuleerd, maar wel een kapsel gered.