Nog een paar uur en de kerstvakantie breekt aan. De kinderen komen dan van school, blij dat ze twee weken vrij zijn en vol enthousiasme over de naderende feestdagen. Heel gezellig allemaal en ik heb er ook best zin in hoor. Een beetje. Af en toe.
Het ideaalplaatje is heel idyllisch: in prachtige kerstkleding met het voltallige gezin naar een mooie kerkdienst en ‘s avonds gezellig met elkaar om een rijk gedekte tafel, vol met kaarsjes en exotische gerechten. Op de achtergrond speelt zachtjes het Hallelujah van Händel – een erfenis van mijn opvoeding.
De realiteit is dat het nog voor kerst al misgaat. De week voor de kerstvakantie is een race tegen de klok. Foute kersttruien dag op woensdag. Kwam ik achter op dinsdag. Om 16.10 uur. Niet vergeten ergens een te lenen. Thuis nog snel even het onbekende lied met een lastige wijs oefenen voor de kerstviering van de bovenbouw op donderdag. Niet vergeten een kerstkleed te kopen voor het kerstontbijt op vrijdagochtend voor groep 4 en oh ja, twee rollen beschuit meegeven voor groep 6. Volkoren beschuit, geen gewoon beschuit. Niet vergeten. Nog een glitterpanty kopen voor dochterlief, want een gewone panty onder je kerstjurk is natuurlijk geen gezicht. Gouden glitters, mam, geen zilveren. Niet vergeten. Hebben we eigenlijk wel genoeg soepkommen voor het kerstdiner? Niet vergeten even te tellen straks. Niet vergeten, niet vergeten, niet vergeten.
En dan breekt kerst eindelijk aan. Dochter trekt een ladder in de nieuwe glitterpanty. Er ontstaat nog voor het ontbijt al dikke ruzie tussen de twee oudsten over wie het eerste wakker werd of dat de ander te hard ademt of zo. Je begrijpt het: de sfeer is opperbest. En terwijl ze aan het kerstontbijt nog even verbaal verder vechten probeert de peuter of je kunt drummen met je bestek op je glas met sap. Die Händel moet maar uit, er is al genoeg herrie. De exotische hapjes tijdens het diner vallen niet zo in de smaak als dat ze bij de kinderen op de reclames doen. Mijn kinderen blijken helemaal niet houden van in oestersaus gewokte garnalen. De foute kersttrui prikt en voor ik het weet zit er eentje in zijn onderhemd aan tafel.
Wat een gekkenhuis! En voordat je me bestookt met advies over onthaasten, perfectionisme en dat kinderen het ook zonder kersttrui leuk hebben: een en ander is natuurlijk wat gedramatiseerd. Toch laat ik me er te makkelijk in meeslepen. In het niet vergeten, niet vergeten.
Maar weet je wàt ik niet moet vergeten? Dat er ruim 2000 jaar geleden een bijzondere, jonge vrouw hoogzwanger op een ezel stapte om van Nazareth naar Bethlehem te reizen om daar uiteindelijk de moeder van Jezus te worden. Dat ze haar leven volledig in Gods handen had gelegd door tegen de engel te zeggen: De Heer wil ik dienen. Laat er met mij gebeuren, wat U hebt gezegd. Die jonge vrouw had waarschijnlijk net zoveel ballen in de lucht te houden als wij nu, veel meer nog waarschijnlijk. En ze had als moeder van de Messias zorgen die wij nooit echt zullen begrijpen. En al die zorgen en vragen gaf ze aan God. Wat een overgave.
Jezus kwam als mens naar de aarde om ons te redden. En dat mag ik gedenken en vieren. Samen met gemeenteleden en met familie. Inclusief ladders in panty’s, herrie aan tafel en kriebelende kersttruien. Herdenk, vier en geniet. Niet vergeten!
